خلوت کوچه را

به هوای تو نفس می کشم

دیوارها و پنجره ها

بدون تو

مرا نمی شناسند

گرمای شب تابستان

با آرزوی آغوش تو

بهشت است.

دری باز و بسته شد

کسی جوانی اش را برداشت و رفت

من و خاطره ها

پشت دیوار

پیر شدیم

خنده های ریز
که نبض اش
روی شانه هایت می تپند
در شعر شاعری
جا مانده
و مرا هم از آن گریزی نیست
و این معمای هزار ساله را
پیچیده تر کرده
طعنه است یا ریشخندی
که دیوانه می کند
عاشقانه سرایان را
یا چراغی ست
که امید را در نبض کم رمقی
نقش نور می زند
و دیوانه تر می کند
یا
شوقی ست
از نمایش دستپاچگی شاعری
که دست و پای خود را گم کرده
و عنان اختیار به ریز موج های آبشار گیسویت سپرده
به هر حال
این شعر فرودی می خواهد
که معمای حل ناشده
مجال پایان به آن نمی دهد
و این بازی تا هزاران سال دیگر
هر لحظه تکرار می شود

سبز می شوم
زیر سایه ات
بر من بتاب
مدام

نشانی کوچه ات را
دیوارها می دانند و نمی گویند؟
نمی دانستم
فقط مرا جان به لب کرده ای

از یاد نمی برد
استکان چای
طعم لب تو را

خانه ام پرنده ای است

بی بال و پر

که پنجره هایش آسمان را فراموش کرده اند

غم هم شیرین می شود

وقتی می خندی

در حافظه ی خانه

آسمان سرخ تکه هایش را

ریخته بر بهار باغ

تا عطر یار رفته بپیچد بر تن سرای زمین

عکس : انوش اصغری

عشقبازی می کند

پیاده رو

با رنگین کمان پیچیده در درخت

خیابان،

نفس تازه به رخ عابران خسته می کشد

باران و آفتاب

جارو می زنند

سال کهنه را

آشتی،

خنده می کند با بوسه های عید

همیشه بهاری!

فقط مهمانند در این خانه

فصل های دیگر

دست بردار
ابرهایت را باور نمی کنم
وقتی که پس از باران
شکوفه ای متولد نمی شود

آرامی
آرام
ساحلی!
طوفانم من
در آغوش تو رام می شوم