شول

“صدایی بلند از سر شوق یا خشم”

نویسنده: محمد معافی

گویش تنکابن مازندران

همه چی چرخ خارنه

می‌سر مین خوده یه عروسی سرا

شنن، هانن، شول کشنن

حلب پیته سره کوتن، می‌اسمشانه یه سر گره کانن، مره برنن توکال توک، یهو رهه کانن، نتونوم اوشانه هیچ گب بزنوم، ترس داروم لج بیرن، مره دیم بدنن تش مین ،

خوشته ره گنم د دس ویر، کمته خیالات هکن اما نبونه، نشانه، بمانسوم مه کدامینه گب گوش هدنم، می‌کدامین صدای بشناوم،

جای سر ورسونم شنوم حال مین

دوا شیشه یه گیرنوم / دو تا دانه قرص وه دله دره، ندانوم او زمان که ایشانم طی ببون چته ونه هکنم؟

خوشته ره گنوم درکه، بزنوم به بیخیالی، اما مگر شانه،

دوم کله طور بونه هنته که چش چرخ خارنه طاقچی سر دوا شیشیه وینه،

آخر این بیشرفان یه جور د بییجاردن همه چی بئی ببو، نولا چره خیسه می‌دل واپس یه بیصحب دوا ببو، اونم دوایی که روز پنج هزار تومن همره شاسه وره هیتن،

البت که مفتم نرزنه، ولی چی هکنیم، ، کاری هکردن که هیریمو دم نزنیم،

اون موقع د فکر ایجه نبیم که یه روزی هم رسنه … صد هزار هم هدنی باز نتونی خوشته دوای پیدا هکنی،

امرو ندانوم چن تا داروخانه ره بمتوم اما دانوم خیلی بن، هر داروخانه‌ای هم شنه بم تو گوتی همی قبل جا دانسن چی خینوم این دانی تا می‌توک تکان خارنه با، گتن نداریم، ، موجود نیه، تمان ابا، بشه ۱۳ آبان، شبانروزی

این سک دو دله بفهمسوم می‌مانی یه کلوار ادومم درن که‌ای داروخانه او داروخانه مجنن تا خوشته دوای هیرن، اوشانم می‌ماثن دوای خوشته ره نخیسن ،

یکی پیر خیسه یکی مار یکی برر یکی ننه یکی همساده ره،

اما این مینا  یه نفره بدم، خوشته دوای دانی بما به، ،

او مریض حال همره داروخانه شانه مین موجنبا ، وره باگوتوم چره ندی تی وا‌شان بین، باگوته مون اولاد نداروم، ، تعجب هکردوم گته سن با، اما چیزی نگوتوم، اون وض مین که هیچ وه حال خوب نبه

اگه خیسم سوال هکنم ، فضولی بونه با

، وره باگوتوم مون بمم می‌ همزاده ره دوا هیروم، این داروخانه او داروحانه موجونم *خینی، ایرا اورا شنوم تی دوایم سوال هکنوم اگه داشتن هیرم، بعد تیلفونی تره خبر هدنم،

 

خیلی بسه، گپ نزه، یه جور‌هایی مره خیره بیبا، بوگوتم خا حتم نشناوسه، دوباره بلند‌تری باگوتوم خینی ته دوای هیرم تیلقونی تره خبر هدنوم ، اندی می‌صدا گته با بدم هر چی چشه امی ور کته

مو خا می‌عادتوم، ، بدم پیرمردکی یوآٚش یواشی دره گب بیه … که تره زحمت بونه ولی مون موبایل نداروم باگوتوم تیلفن خانه چی زنگ زنوم تی خانه، ندانوم چره اوتا با، گمانم نخیسه شماره هدنه، سر چرخ هده دس بیرده سر جیف مین بمتن، یهو بدم یه کاغذ درگا بیارده که وی سر وی خانه شماره بنویشت نبا، کاغدی وی دست جا بیتم. دوای نامم وه دله بنویشتو ورسم،

دکتوم ای دارو خانه او داروخانه، این لایه ولی دوتا دوای مجنبام

، *هر زمان یاد دوا شیشی وه مین دو تا قرصشان دکانبام می‌قلبی ارام گیته که شکر باز دو روز محلت داروم، اما اگه پیدا نبو چی، اسه و سه چه کار هکنوم، اصلا نوسه این فکر دماله بیروم که پیدا نبونه، * اما کله د نشانه وره گوتن ، کجآره فکر هکن کجآره نه،

همین درگیری مین دبم که بشناوسوم داروخانه چی بگوته  ای یه قرصیشان موجوده، خوشحالابام، خوشته ره باگوتوم این بدو بدو اخر نتیجه هده،

خا اگه بونه پنج بسته مره هدنین باگوته پنج بسه نبونه خیلی تره هدینیم ۲ ت.

باگوتوم ایشکال نداره همون دوتای مره هدنین. بشم صندوق ور حساب هکردوم فیش هدما دارویه بیتوم،

خاخور به نظر اشتباه هدینا، باگوته نه او دارویی هدیم که بنویشتی، مشمی می‌دس جا بیته کاغد درگا بیرده باگوته اهه، خودت ایجه بنویشتی، حالوم بگیت ببه

تازه متوجه ببم او پیر مردکی دوای هدن،

 

خا حتم قسمت با اونه دوای مون هیرم، ، مشمی بیتوما دو کنان دارو خانه جا بزم درگا. د تریک بیبا ،

بهتره وگردوم خانه، بخوسم فردا صبی سر ورسوم بوشوم ای شهر او شهر بگردوم،

گوشیه جیف جا درگا بیاردم که زنگ بزنومو پیرمردکی دارویه ببرم وره هدنم،

پر زنگ بخورده این دم اون دم با قطع هکنوم که بدم گوشی بیته، وره باگوتوم تی دوای هیتم خوشته آدرس بوگین بیاروم شمره هدنوم، ، بوگوته تو کیی، ؟ بوگوتوم مونوم، ظهرسر داروخانه مین. . اول فکر هکردم حتما آلزایمر داره که وره یاد بشه،

همین دانی خجیر وره توضیح هدم

ولی چو کونی هر چی نشانی دنه بام کمت متوجه بونه با اندی که یهو بدم دره مره مشکوک بابو که تو می‌خانه تیلیفنه شماره کجه جا بیاردی، یقین یه قصدو قرضی در کار هسه که دوای بهانه هکردی،

 

بری بابا می‌حال دله یعنی کم امرو گند با، این اتفاق همره د قشنگ تکمیل ابا، خودشه باگوتم د غلط، د خوشت

 

ه دس پشت داغ کانوم که هیچ آدومی زادیه قدمی نیروم ،

همیته مشغول فاش دهن به خودوم بام که برسیم خانه،

کیلی گوشه بنگتوم دروازه دره باز هکردوم، بشم حیاط مین

، اتاقشانه برق همی خاموش ب، نگران ببم، فل فول دره باز هکردوم بیشم حال مین، برق بزم، بیشم بریکه راه رو مین برق بزم، پس خانه دره یواش باز هکردوم، برق بزم بدیم هیچکی تخت سر دنیه ،

 

اییه یعنه چه کجه بیشیه. اونه حال که خوب نبا،

 

. می‌چش چرخ هدم بدیم او دو تا قرصی دوا شیشه مین خوشته جای سر درن، اصلا متوجه نبونه بام.

منگ بیبام، نه زنگی، نه پیام نا کاغذی

هیچ، موبایله بیتوم زنگ بزم، بدیم خانه تلفون زنگ خارنه، پیش خودم باگوتم خا حتما خودش زنگ بزه گوشیه بیتوم باگوتوم الو (و شروع هکردوم به گپ زئن،

یهو یه ساعت بعد به خودم بمم بدیم خوشته موبایل همره زنگ بزبام به خانه، و دشته خودمه همرا گپ بزنم، تازی نم نمیمی‌خاطر بمه که مو الان خیلی ساله هر شب این کاره کانم، و همیشیم مره یاد شنه که مو همی یه شماریه دارم که وره زنگ زنوم، خوشته جای سر ورسم

بشم پس خانه تخت سر تن رهه هدم و پایه هکیشم، موبایله بیتم باگوتوم الو تی شرمندام نبا تره دوا هگیروم، هیچ جوابی نمه، یه زره وره ناز هدم، نوازش هکردوم، باز جوابی نمه موبایل لحفه سر بنگتوم بیشم حال مین تلفنه گوشیه بیتوم وره باگوتوم تی دم گرم، دانوم امرو خیلی خستی ببی، فردایم روز خدایه، خوشته ره ناراحت نکن، هلا که دو تا قرص دیگه کته،

 

بممم پس خانه مین موبایل بیتم باگوتم ولی این رسمش نبا دانی چندی شوکه بابام بمم حیاط مین بدیم برقشان قحطه یه لحظه فکر هکردم مره بنیا بیشیی

، ورسم بشم حال مین گوشی بیتوم، باگوتم آ تو هر روز همین گب زنی، آخه مو جز ایجه کجه داروم بوشوم، می‌حال خجیر نبا، می‌سر مین خوده یه عاروسی سرا همه چی چرخ خارنه با همین دانی رمق نداشتم بوشوم برقه بزنوم ، تو‌ام خا دشته بشی برق خاموش هکرده بی، ایشان به کنار تو مگه ندانی مو تریکیه همره بیشتر آموختوم،

 

گوشی بنم بیشم پس خانه،

لحفه سر موبایله بیتما امروزه داستانه همیه تعریف هکردوم مخصوصا اون پیر مردکی که چه جور می‌کله خراب هکرده با،

تا صبی سر گپ بزیم ،

د وقت خاب با.

دست بیردم دوا شیشه جا یه قرص درگا بیاردم وره دو لاب هکردم یکی بنم پس خانه یکیم حال مین دو ت ایستکان آب همره،

تصمیم بیتیم تلفونه قط هکرده پس قرص شانه بخوریم و بخوسیم، تا بینیم فردا چی بونه

خا د کار نداری،

نه، تو چی جان

نه مونوم کار نداروم خدا فز

خدا تی همرا