عمو تلویزیون امره قهر بوکود.
عمو کی همیشک سر ساعت، شبکانَ اخبارا گوش کونه و خودش ای پا مفسر و صاحاب نظر ایسه، همه‌یا تحریم بوکوده. ایرانی و خارجی‌یم ناره. من کی جرئت نوکونم اونا ایچی واورسم. اصلن مرا ملاقه نزنه. می حوصله‌م بسر بامو. می جا سرا ویریزم کی بشم، عمو واورسه:
– کویا پسر؟ تازه بامویی کی؟ چیه، ناراحتی؟ تلویزیون خاموشه دیلخوری؟ یک هفته بسر ایی مره سر زنی اونم خایی کی تلویزیون روشنابه؟ بجای انکی چند کلمه ایختلاط بوکونیم وا تلویزیون تماشا بوکونیم؟
گمه:
– نه عموجان! ایبچه کار دارم وا بشم. خرید دارم. جسارت نوکونم شیمه خدمت!
ایوارکی عمو خو جا سرا ویریزه، می یقه گیره. چوم به چوم ایسیم. وحشت کونمه. نوکونه عمو قاطی بوکوده‌بی! اجور کردکاران عمو جا بعیده!
عمو چوما غضب دَره. گئه:
– خودت قاطی بوکودی تی او ترامپ امره؟ اجور کردکاران می جا بعیده؟ ولی تی ترامپ جا بعید نیه؟
– عموجان! می ترامپ؟ من غلط بوکونم می ترامپ امره!
– بیده‌ایی اعتراف بوکودی بوگفتی می ترامپ! اصلن جه اول دانستیم کی تو طرفدار استکبار جهانی ایسی. انم تی سفر نیشان! ادامه خواندن ای پرکاله گب. عموجان و ترامپ ←

ﺃ رزوان عمو کار بوبوسته شبکه خبرا فندرستن. خاب و خوراک ناره. اونه دوماغ تِغه اوساده. گمه “عموجان! انقدر حرص و جوش نوا خوردن! آب آبیه ده. همه جاجیگا ایه.”
عمو کی هتو تلویزیونا چوم بودوخته داره فرمایه:
– پسرجان دوروسته. همه جا سیل ایه. ولی ان همه خرابَزارا چوطو وا سروسامان دﺃن؟ دولت کم گرفتاری داره کی الان وا ﺃن همه خسارتا جوبران بوکونه؟ مردوم وا کومک بوکونید. ایتام خودم. اگر می پیری دردَ بیدرمان وهاشته‌بی، الان ویریشتیم شوییم سیل بزه مردوما کومک کودیم.
گمه:
– بله دوروست فرمایی! مردوم هم خودشان کرا کومک کوداندریدی اما دولت وظیفه پس چیسه؟
عمو ویشتر حرص خوره.
– آخر پسر! مگر وهلیدی خو کارا بوکونه؟ دولت هم گیجا بوسته! منم هتو. آخر نفهمستیم کی خولاصه سد چاکودن خوبه یا نه؟ ای نفر گئه سد خوشکی ﺃوره، ای نفر گئه، آب آبی ﺃوره. ای نفر گئه، وزارت نیرو تقصیره کی چره روخانان و سدانا لاروبی نوکوده! آخر هر کسم ببه گیج گیجی خوره ده. آب آبی نوبوسته‌بو، پیش بینی کودیدی کی خشکسالی خوایه امی کشورا کورشَ کاه بوکونه. چره دولت بفکر نیه! الانم کی وارش و سیلات امی امانا واوِه، گیدی کی چره دولت کوتاهی کونه. خا چی بوکونه آخر؟ گیرانی‌یا خایه سامان بده، سب زیمینی و پیاز کی خودمان تولید کونیمی، شه آسمان لچّه جور. ﺃن کی ده وارداتی نیه؟ آخر چوطو وا 15 هزار تومون ببه؟ هنم لابود دولت تقصیره؟ والله من نانم کی امثال شوما چره ﺃنقدر ساز مخالف زنیدی؟ اصلن تو خودت رئیس دولت! ﺃن هم بی سامانیا چوطو سامان دیهی؟ هچین خالی حرف نیه کی! ادامه خواندن ای پرکاله گب. آب آبی و دولت و مردوم گرفتاری ←

گرفتاری گرفتاری سر! عَدل هه گرانی و بازار خرابی میان، می‌عمو خانه‌یا دزد بزه.
هسا خوشبختانه می‌عمو، پور طاقته. هرماله مصیبت، اونا حریف نیه. مرا گِه کی
«چی بوکونم زای جان! وا بینیشینم ماتم بیگیرم؟ چک و چی‌ قابیل داری، خانه دورون ننابو. ایتا کهنه قالی و چند تومن پول فقط. . الحمدالله نه ارز دارم نه طلا. ای نفر آدمم ده. بیچاره دزد، کولوشَ کوروجا بزه!»
واپرسم «عموجان! نخایی شکایت بوکونی؟» فرمایه کی «نانم والله. هسا اون کی مالا ببرده هیچی، بعضی همسادان ویشتر می‌زخم رو نمک فوکونیدی!»
واپرسم چوتو؟
عمو فرمایه کی «ای نفر گِه اگر پنجره‌یا حفاظ بزه‌بی، اَ بلا تی سر نامویی! اویتا گِه وا اتاقَ درا پیله‌دانه قفل بزه‌بی کی دزد نتاسته‌بی وازه کوده‌بی! اَیتا گه خودت مقصری ده مشت آبرار، تی مالا وا قایم بداری، همسادانا دزد چانوکونی! هر چی گمه آقا! من می‌همسادانا جه می‌چوم ویشتر اعتماد دارم. هن چی حرفی ایسه! هنه واستی شکایتم نوکونم. شکایت نارم آقا. والله بالله عارض نبم. می‌حرفا هیکس نشتاوه » ادامه خواندن بی پولی شَکَره ←

می زنانه‌ یا سفارش بوکودم کی می کارت بانکی جا کرا خرید کونی ترا بخدا می هوایا ویشتر بدار. هه چندرقاز حقوق، نیاره کی دلار امره رقابت بوکونه.
زنانه‌یم اینصافن تا تانه مراعات کونه. ولی هرزمات کی مره پیامک ایه و موبایل فلارزه، می دیلم اونی امره فلارزه. ایبار مرا جیویشته بوگفتم:
– خانم جان هتو کی جلوب شئوندریم، امی داروندار، هچینی واخاکابِه و ده بیچارا بیم.
بوگفت:
– مثلن اما جغرز هه بشکفته خانه و تی مقرری، ده چی داریمی کی واخاکابَه؟ نوکونه تره حساب ارزی و طلایی داری؟ ها؟ راست بوگو! زوواش! ادامه خواندن هچین هچینِی ←