دوروست دوازده روز و دوازده ساعت و دوازده دقیقه و دوازده ثانیه تا بهار بمانسته بو کی سیفیدی نزه، خانه در صدا بوخورد. ننه سرمایا باور نامویی! خو چومانا دست فوسه. چند مرتبه پیل پیلی بزه! نه خاب نیدنده‌بو. اونی کی هر سال اول بهار وا باموبی! دوروشت هیکل و نمدی کلاه به سر و سیفید دراز گیس و حنا دوسته ریش، آبی کمرچین و سه متر ونیم ترمه گردن شال، قصب شلوار(یک نوع پارچه ظریف از کتان ) دوکوده و تخت نازک گیوه به پا و عصا به دست، خنده دشکنه و خو دستانا وازه کوده، ننه سرما کشاگیفتنه واستی.

ادامه خواندن نوروز عموی! زود باموی؟ یا دیر باموی؟ ←

از بیست و نهم فروردین ماه، روزنامه همشهری، اقدام به چاپ داستانک های گیلکی از پرویز فکرآزاد نمود که تصویر نخستین داستانک را مشاهده می فرمایید. به زودی متن کامل این داستان در همین صفحه به روز رسانی خواهد شد.

• یعنی تو خالاَ داری؟ می چوم تلس بوکوده آخه زای! یعنی ایتا خاخورزا واَ بدارم اونم اَجور بی وفا! من چی گناهی بوکودم می دیله توشکه بزم به تی دیل آخر زای! کم تره زحمت بکشم! تی آبخانه آبَ کم خالی بوکودم؟ جه می خاخور کمتر تی غورصه بوخوردم؟ می دیله خوشی تویی زای! من کی هرماله اینتظاری جه تو نارم! فقط هر ماه ایوار واَ بایی اَ خانه دراَ بزنی؟ باز خدا همسادانَ پهرومارا بیامورزه! بازار شوندریدی، مره م خرید کونیدی. ادامه خواندن خاخورزا / خواهرزاده ←

نانم کویا اونا بیده دارم. سرو دیم اونه شین خیلی مره آشنایه. صحبتَ سرَ واکودنه رِه، واورسم:

– آقا پسر! ببخشید اَ کوچه نام چیسه؟

جواب دیهه:
– صومابجار!

گمه:

– دانم، اَ کوچه گم!  اَ فرعی کوچه!؟ ادامه خواندن کوچه (داستان کوتاهِ کوتاه) ←

چَره هر چی من گَم تو فقط همش گی ” انار، انار”! تی زباناَ گرزک بگَشته؟ جه تی سیفیده مو خجالت نکشی؟، جه تی دو خاله شیفید! تو مگرمار و خاخور ناری؟ بازم گِه ” انار”. چره وا می صدایا بولنده نوکونم؟ ترسی همسادان بیشتاوید؟ خاب بدار بیشتاوید، مره جه آپارتمان نیشینی فرهنگ، تو اِی نفر دِه حرف نزن! اگر تراَ حالی بوبوسته بی، اَ غلطاَ نوکودی کی! منه بدبختاَ بوگو تازه فارسِم خسته و کوفته،  باموم درازاَ کشم کاناپه رو کی ایبچه آرامش بیگیرم، تی زن و زای بوبوسته بید، ایوارکی بیده بید دو تا نامحرمَ چوم، دوزدانه مانسان، اوشانه فاندره، زهله ترک نوبوسته دیدی؟ هاَ؟ ادامه خواندن انار دار/ درخت انار ←

بوگوفتم دو هیزار تومن داری فادی مرا! گِه کی آخر دو هیزار تومن نی پوله! باذون راه دکفه شِه. خاستیم بگم تراَ یاد ایسه تی پهر، او سالَ پیله برفی، خانه جاَ تراَ بیروناَ کوده! من تراَ باوردم می پهره خانه. هسا دو هیزارتومن واسی، می  رویا زمین تاودی! کم ترا محبت بوکودم. می مآر تره کم بنا! می خاخورا بوگو، چنقد تی خاطرا خاستی. ادامه خواندن چی بوبوسته هسا!/ چی شده حالا! ←

خو جورابا کی شوستاندره، خو لیباساَ کی فیچاله، کفشَ کی واکس زنه، سوکوله نخانده بو جه خاب ویریزِه، موسترایاَ کی برق تاوده ، یَقلَوی یا کی گیره مُقسّمه غذا جلو، سربازی تختَ سر کی درازاَ بِه، خانه و خو اوتاقاَ خاطر آوره. صلات ظهر کی بیداراَ بوستی و غُرغر کودی، می جوراب کو! می شلوار چَره اطو ناره! غذا چره سرده! سَسَه! شوره! تورشه!

بمانسته مورخوصی کی بشه، خو مآره رویاَ چوطو وا نیگاه بوکونه! نانه کی مآره چوم اونی رافایی ره تلس بوکوده رایاَ فاندره.

برگردان: ادامه خواندن نوکوده کار/ کارِ نکرده ←

کرا شونده بی، سرَدسمال جخطرا داَبی. ترا توندا گیفته بو. هیچّی نوگوفتم. می خیال کی، سرَ دسمالَ بونه ره واگردی و ایواردم ترا دینمه. هر دو تا نخ نما بوبوستیم اَ سالانَ مئن.

برگردان:

داشتی می رفتی، روسری یادت رفته بود. عجله داشتی. چیزی نگفتم. خواستم به بهانه روسری برگردی و یک بار دیگر توراببینم. هر دو نخ نما شده ایم در این سال ها.

بمانسته نوخالانه جماکونه. صحرایا حسابی جاروفارو بوکوده. پلکانان، تمیزا بوستید. فردا صبح سر، صابخانه اسباب کشی کونه.جه پی کنی اولان تا ساختمانَ تومامه بو کار، نیگهبانی بدا هیا. اونی دیل خوشه کی تا تازه کارا پیدا کودنه ره، اقلا” چند شب خو زن و زاکه ور سر به بالین نیهِه.

برگردان:

آخرین نخاله ها را جمع می کند. حیاط را حسابی آب و جارو کرده. راه پله ها تمیز شده اند. فردا اول وقت صاحبخانه اسباب کشی می کند. از اول پی کنی تا پایان کار ساختمان، نگهبانی داده اینجا. دلش خوش است تا پیدا کردن کار جدید، لااقل چند شبی کنار زن و بچه اش سر به بالین می گذارد

اونه بغله کونم سر و دیمه حیسابی خوشادَم. جه قرآنه جیر ردّه کنم، اونی پوشتَ سر آب فوکونم، باذون اونی قدو قامته، سربازی لیباس میان تماشا کونم تا کی دورابَه. می چوم وا تَلَس بوکوده هتو رافایی بئسه تا ایواردم بایه مورخصی. هسا دِ بشم می برارا زنگ بزنم می پیر مارهِ کا چن روز باوره می ور. ادامه خواندن تاسیانی/دلتنگی ←

جَه پهره کشه اَیه بیجیر. تازه راه دکفته. خایه خو پا مره بشه.  پهر، واهیله کی نکفه. اونه اوسانه بره پارک مجسمانه ور. شیر کرا آهو گردن َ گاز گیره. جغلاَ، سبزه سر نیشانه،  دوربینا تنظیم کونه سه پایه سر. باذون اَیه مجسمه مره، عکس دو نفری تاودید. زای خو پهر کشه نیشه. پوتاران مره کرا بازی کونه.

برگردان:

مورچه

از بغل پدر پایین می آید. تازه راه افتاده. می خواهد با پای خودش برود. پدر نگران افتادن اوست. او را برمی دارد می برد به طرف مجسمه های پارک.
شیر در حال گاز گرفتن آهو است. بچه را روی چمن می نشاند، دوربین را روی سه پایه تنظیم می کند. بعد می آید که با مجسمه، عکس دو نفری بیاندازند. بچه به آغوش پدر نمی رود. در حال بازی کردن با مورچه هاست.

بالکنَ خانه سر نیشتِم. جَه شمعدانی ولگانه مئن، پیاده رویه خیابانه فاندیرم. ایتا پیرزن، چنتا پیله پلاستیک خرت و خشال مره، فاکش فاکش کرا شوندره. ایتاجوانَ پسر،  سیگار به لب جه اونی ور رده بِه. سرا بیجیرا گیفته خو موبایلَ امرا کرا وَر شه. شمعدانی گولان، واچولکستاندَرَده.
ویریزم اوشانه آب بدم. ادامه خواندن شمعدانی ها ←

زاکانه مدرسه فارسانه. بازار شِه. خرید کونه. خو مارَ خانه سر زنه و اونی انسولینَ تزریق کونه. واگرده دوواره مدرسه، زاکانه بره خانه. اَشانه نهاره دهه. ظرفَ ظروف شوره. تختخوابَ رو دراز کشه و هتو کی خو مردَ عکسه فاندیره به خوابا شِه.

برگردان:

بچه ها را به مدرسه می رساند. به بازار می رود. خرید می کند. به خانه مادرش سری می زند و انسولین او را تزریق می کند. برمی گردد مدرسه و بچه ها را به خانه می برد. ناهارشان را می دهد. ظرف ها را می شورد. روی تختخواب دراز می کشد و در حالی که به عکس شوهرش نگاه می کند به خواب می رود.

مرا خیلی دوست داردَه. وختی مرا دیندَه فورا درانه دودَدَه. ترسدَه سگان حمله بکونَد. منم اَشانه خاطره خیلی خئیم. نه سگیه حمله بوکودم نه کَسیه.

فارسی:
خیلی دوستَ م دارند. وقتی مرا می بینند فورا”درها را می بندند. می ترسند سگ شان حمله کند. من هم خیلی دوستشان دارم. نه به سگی حمله کرده ام نه به کسی.