خو جورابا کی شوستاندره، خو لیباساَ کی فیچاله، کفشَ کی واکس زنه، سوکوله نخانده بو جه خاب ویریزِه، موسترایاَ کی برق تاوده ، یَقلَوی یا کی گیره مُقسّمه غذا جلو، سربازی تختَ سر کی درازاَ بِه، خانه و خو اوتاقاَ خاطر آوره. صلات ظهر کی بیداراَ بوستی و غُرغر کودی، می جوراب کو! می شلوار چَره اطو ناره! غذا چره سرده! سَسَه! شوره! تورشه!

بمانسته مورخوصی کی بشه، خو مآره رویاَ چوطو وا نیگاه بوکونه! نانه کی مآره چوم اونی رافایی ره تلس بوکوده رایاَ فاندره.

برگردان:

جورابش را که می شورد، لباسش را که می چُلاند، کفش را که واکس می زند ، خروس نخوانده بیدار می شود، توالت را که برق می اندازد، یَقلَوی را که جلوی مقسّم غذا می گیرد، روی تخت سربازی که دراز می کشد، به یاد خانه و اتاقش می افتد. لِنگ ظهر بیدار می شده و غُر می زده، جورابم کو! شلوارم چرا اطو نداره! غذا چرا سرده! بی نمکه! شوره! ترشه!

مانده مرخصی که برود، چطور تو روی مادرش نگاه کند! نمی داند که چشم های ورم کرده مادر در انتظار او به راه دوخته شده.

داستان اصلی(گیلکی)