ﺃ رزوان عمو کار بوبوسته شبکه خبرا فندرستن. خاب و خوراک ناره. اونه دوماغ تِغه اوساده. گمه “عموجان! انقدر حرص و جوش نوا خوردن! آب آبیه ده. همه جاجیگا ایه.”
عمو کی هتو تلویزیونا چوم بودوخته داره فرمایه:
– پسرجان دوروسته. همه جا سیل ایه. ولی ان همه خرابَزارا چوطو وا سروسامان دﺃن؟ دولت کم گرفتاری داره کی الان وا ﺃن همه خسارتا جوبران بوکونه؟ مردوم وا کومک بوکونید. ایتام خودم. اگر می پیری دردَ بیدرمان وهاشته‌بی، الان ویریشتیم شوییم سیل بزه مردوما کومک کودیم.
گمه:
– بله دوروست فرمایی! مردوم هم خودشان کرا کومک کوداندریدی اما دولت وظیفه پس چیسه؟
عمو ویشتر حرص خوره.
– آخر پسر! مگر وهلیدی خو کارا بوکونه؟ دولت هم گیجا بوسته! منم هتو. آخر نفهمستیم کی خولاصه سد چاکودن خوبه یا نه؟ ای نفر گئه سد خوشکی ﺃوره، ای نفر گئه، آب آبی ﺃوره. ای نفر گئه، وزارت نیرو تقصیره کی چره روخانان و سدانا لاروبی نوکوده! آخر هر کسم ببه گیج گیجی خوره ده. آب آبی نوبوسته‌بو، پیش بینی کودیدی کی خشکسالی خوایه امی کشورا کورشَ کاه بوکونه. چره دولت بفکر نیه! الانم کی وارش و سیلات امی امانا واوِه، گیدی کی چره دولت کوتاهی کونه. خا چی بوکونه آخر؟ گیرانی‌یا خایه سامان بده، سب زیمینی و پیاز کی خودمان تولید کونیمی، شه آسمان لچّه جور. ﺃن کی ده وارداتی نیه؟ آخر چوطو وا 15 هزار تومون ببه؟ هنم لابود دولت تقصیره؟ والله من نانم کی امثال شوما چره ﺃنقدر ساز مخالف زنیدی؟ اصلن تو خودت رئیس دولت! ﺃن هم بی سامانیا چوطو سامان دیهی؟ هچین خالی حرف نیه کی!
گمه:
– عموجان! خولاصه دولت کار هنه ده. جه مردوم کی خودشان هزار جور بدبختی مره روزا شب تاودیدی و شبا، روز، چی اینتظاری وا داشتن؟ خالی دست امره کی نیبه. مردوم خوشانه قوت و غذا جا بمانسته داریدی. پس چره دولت و مجلس نمایندانا اینتخاب بوکودیدی؟ هتویم نیه کی شوما فرمایش کونیدی. مردوم هر وقت اشانه دس جا بربایه کومک کونیدی. ایتام من. بموقع مالیات، امثال من و شوما حقوق جا کسرا به. اصل کارا وا دولت بوکونه.
عموجان ده بیلانسبت دیوانه تاسا آب دوکونه.
– آخر ری؟ من و تی مالیات کی چندرقاز ویشتر نیه. دانه دوروشتان وا مالیات فادید. اوشان مردوم روزگارا سیا واکودید نه دولت.
– خا منم هنا گم ده عموجان! خا با پیله کسان جا مالیات فاگیره ده.
عمو ده نزدیکه ویریزه و مرا دکشا ده.
– دولت زور فانرسه پسر! ﺃنقدر طرح و لایحه فاده، تصویبم بئه. ولی دولت زور فانرسه ده. فانرسه. ولانیدی.
– خا منم هنا گم ده!
– خا تونم کی همش هنا گی؟ تونم فقط حرف زنی کی؟ اصلن تو خودت الان هیا چی کونی؟ ویریز بوشو سیل بزه آدمانا کومک بوکون! دَرَمی یا قدمی یا کرمی! اها زوواش بوشو تی سرمچه ده مرا بَگَنست.

ویریزم بودُوا گیرم، جه عمو اتاق بیرون زنم.
مره فکر کونم کی اصلن من و عمویم ده گیج گیجی خورداندریم. اونقد گب به گب بوبوسته نانم من هپرا گفتاندرم یا عموجان. ولی هنا دانم کی عمو ﺃ روزانا بداعصاب بوبوسته. خیلی.

معنای چند واژه و اصطلاح:
آب آبی: سیل
اونه دوماغ تِغه اوساده:دماغش تیغه برداشته. کنایه از لاغر شدن
وهاشته‌بی: می‌گذاشت، اجازه می‌داد
وهلیدی: می‌گذارند. اجازه می‌دهند
کورشَ کاه: کاه سوخته. کنایه از سوختن و از بین رفتن
سیلات: سیل زیاد. پُرآبی
دیوانه تاسا آب دوکونه: تاس دیوانه را آب بریزد. کنایه از عصبانیت تا مرز دیوانگی
دکشا دَه: سیلی بزند
تی سرمچه ده مرا بَگَنست: گنستن در این اصطلاح یعنی بد جلوه کردن. از سر و ریختت بدم آمده
زوواش: زودباش
هَپرا: هذیان